Categorie: Mindful Running

Geplaatst op

De voorlaatste dag van 2017 …

De voorlaatste dag van 2017 … en ik was helemaal niet van plan om een blogtekstje te schrijven. Maar het is net op een ontspannen en mindful moment zoals deze dat inspiratie bij mij als vanzelf begint te stromen. I love it when that happens :-)! En dat wil ik delen, met jou. Jij die misschien gewoon nieuwsgierig bent, of die op zoek bent naar (h)erkenning, of gewoon graag leest over mindvolle onderwerpen…

Het is al een hele week geen denderend weer, de zon heeft zich op één dag wel wat laten zien, maar als je overdag moet gaan werken, heb je daar niet zo veel aan. Toch heb ik vandaag zin om wat buitenlucht op te snuiven. En vreemd genoeg heb ik weinig overtuigingskracht nodig om mijn sportkleren aan te trekken voor een loopje in dit gure (maar niet zo koude) herfstweer.

Het is pas in de eerste minuten van mijn rondje dat ik dit besef. Inderdaad, merk ik op: ik ben nog nooit zo snel overgegaan van denken “hm ik zou dit weekend eigenlijk wat moeten gaan lopen” naar effectief doen. Dit, in tegenstelling tot zowat bijna alle vorige keren. Ik loop en ik wil de wind voelen, ik wil zelfs de modder op mijn benen voelen spatten en ik zou zelfs blij zijn met misschien wat regen. Ja, vandaag ben ik gewoon al blij van buiten te zijn, te lopen. Ik ben eens niet gefocust op de nabije toekomst: de hormonen die vrijkomen en een goed gevoel geven, de warme douche, en het middageten achteraf. Nee, vandaag geniet ik ook van het pad, het proces ernaartoe. Gewoon, van onderweg te zijn…

Het duurt niet zo lang of ik krijg het al te warm. Ik was voorzien op kouder weer, maar ik kan niet zomaar iets uit doen. Ik krijg het lastig en ik word zelfs een beetje boos op mijzelf. Mijn gedachten gaan alle kanten op: “je bent veel te voorzichtig, Margot”, “je hebt schrik om koud te krijgen en daardoor ben je nu veel te warm gekleed”, “je bent nog maar halfweg en nu al krijg je het lastig”. Oh ja ik heb wel degelijk een innerlijke criticus die maar al te graag van zich laat horen! Ik begin enorm te vertragen en mijn gedachten dwalen af naar de lekkere lasagne die thuis op mij staat te wachten. “Oeps, Margot, daar ben je weer in de toekomst, je bent niet hier!” schreeuwt mijn criticus. Dit keer heeft hij gelijk en ik stop.

Ik stop en ik kijk om me heen. Ik sta midden tussen de velden op een zekere hoogte, mijn schoenen hebben al heel wat modder gezien en ook mijn loopbroek heeft eraan moeten geloven. Ik doe mijn loopvestje wat open en laat de wind eronder door waaien. Ik anker mijn voeten op de grond en voel het contact met de grond, stevig. Heerlijk, ik ben terug in het nu en hier aanwezig! Ik doe een korte berg- en hemelmeditatie, hier gewoon op een berg en met de wind in mijn haren! Door stil te staan krijg ik stiletjes aan toch terug koud en besef ik dat best terug in gang schiet, maar niet voor ik dit moment vastleg op een fotootje:

Het is hier dat ik besliste “dit moment moet ik delen”, maar de komende minuten gaat het toch maar moeizaam (het gaat ook redelijk bergop). Mijn hoofd draait al weer op volle toeren: om deze blogtekst te schrijven, om wat er nog aan voorbereidingen moet gebeuren voor oudjaar, … enz. Het is toch ongelooflijk hoe dat hoofd zo snel weer overgaat naar denken, plannen, organiseren, … Een nieuwe worsteling met mezelf is begonnen, en bovendien gaat het nog sterk bergop ook. Zowel fysiek als mentaal ben ik aan het afzien, ik kan maar niet snel genoeg thuis zijn, dat dit voorbij is.

Tot ik een tijdje later, als ik het weer warm heb en het fysiek terug wat beter gaat, ook terug in mijn hoofd tot rust kom. Ja, ik ben ondertussen ook dichter bij huis, maar nee, ik snak er niet meer naar. Ik ga terug mijn eigen tempo. Thuis loopt niet weg en komt alleen maar dichterbij als ik in de juiste richting blijf verder lopen (of wandelen). Ik ken de weg, dus dat is geen probleem. Kan ik toch maar beter ook genieten van onderweg zijn. En plots is daar weer het gevoel van in het begin, ik kan weer genieten van het nu.

Zo hard zelfs dat ik zin heb om, net als een klein kind, midden in een plas water te gaan staan. Ik heb mijn trailrunning schoenen aan, die worden ook rap terug droog. Bovendien kunnen ze niet vuiler worden dan ze al zijn, dus wat water kan geen kwaad. Ik herinner me plots een wandeling met mijn petekindje, die met haar botjes aan, van plas naar plas loopt en er met beide voeten zo hard mogelijk in stampt. Dat laatste heb ik niet gedaan, ik ben er gewoon gaan in staan. Dit is de voor en na (met ook het bewijs dat ik wel degelijk in de plas ben gaan staan):

 

 

 

 

 

 

En zo eindigt voor mij een loopje in de velden zoals het begon… met daartussen een aantal ups en downs, zowel mentaal als fysiek. En zo gaat ook het leven. Al kan ik toch wel besluiten dat ik – door mindfulness – intenser heb leren genieten van kleine dingen en dat ik mij veel minder aantrek wat anderen van mij verwachten en denken. Ik wens jullie dan ook voor 2018 dat beetje extra geluk toe, en misschien zie ik jou wel in mijn volgende mindfulness training? 

Geplaatst op

“Maar allé Margot, mindful als gij zijt! Voor u is dat toch een makkie?!”

Nee, dat is niet wat je wil horen als je – tijdens een wedstrijdloop – net begint aan te voelen dat je sneller loopt dan je aankan. Ik voelde het al een tijdje aan, maar toch is daar weer die koppigheid om blijven vol te houden, niet te willen lossen omdat je weet (of denkt te weten) dat het dan over en uit is. Dat het er dan niet meer toedoet. Maar natuurlijk wel! Ik loop, het is eindelijk nog eens mooi weer, na een hele week miezerige regen. Ik wil vooral van deze loop genieten en mijn tempo lopen, niet dat van een ander. Dus ik liet haar weten dat ze mocht gaan, haar niet voor mij moest inhouden. En toen kwam de fameuze uitspraak, die de titel is van dit artikel.

Het zette me uiteraard wel aan het denken. Heel grappig toch, het idee dat heel veel mensen hebben van mindfulness! Alsof mindfulness van mij opeens een snelle loopster zou maken, iemand die alles aan zou kunnen? Maar ik ben haar wel dankbaar, want ik ben ervan overtuigd dat veel mensen er op die manier naar kijken. En dus reden te meer om met deze zeer eenvoudige casus de mythe dat je “alles aankan als je mindful bent” te ontkrachten.

Laat ik beginnen met het begin: Mindful zijn betekent niet dat je alles aankunt. Deze stelling is niet zo moeilijk te bewijzen. Het is niet omdat ik (soms – hier kom ik later nog op terug) mindful ben, dat ik beter loop dan iemand die niet mindful is. Mijn gezondheid, mijn voeding, levensstijl en mate van oefenen zijn hier veel bepalender in. Het zou wel kunnen dat ik door de beoefening van mindfulness (bewuster) ervaar dat vaker gaan sporten goed voor me is en daar dan ook effectief naar handel. Maar mindful zijn op zich, zal me geen betere prestaties opleveren in de sport. Jammer toch!

Bovendien ben je ook niet altijd, elke seconde van de dag, mindful. Dat is in mijn ogen gewoon onmogelijk. Dat bestaat niet. We zijn ook maar mensen. Er zijn altijd momenten of periodes dat we op automatische piloot leven of handelen (en dat is maar goed ook). Zo was ik, net voor ik besefte dat ik trager wou lopen, op automatische piloot aan het lopen: ik was mijzelf aan het forceren en ik was niet aan het genieten. Ja, ik was ook zelfs hard voor mijzelf “komaan, Margot, ge moet haar kunnen volgen”. Tot ik dus even bewust aandacht schonk aan mijn gedachten en lichamelijke gewaarwordingen: een mindful momentje om er bewust voor te kiezen haar te lossen en te genieten van de jogging.

“Mijn eigen tempo lopen” was voor mij dus een zeer bewuste (en achteraf bleek ook de juiste) keuze. Paradoxaal genoeg was ik dus net heel mindful op het moment dat ik de uitspraak “Maar allé Margot, mindful als gij zijt! Voor u is dat toch een makkie?!” te horen kreeg.

Kort samengevat:
1. Mindful zijn betekent niet dat je alles aankunt
2. Mindful ben je niet altijd, op ieder moment van de dag
3. Mindful zijn betekent dat je accepteert wat er op je afkomt, dat je even “stopt” en zo objectief mogelijk jouw gedachten, emoties en lichamelijke gewaarwordingen ervaart om op basis daarvan een bewuste keuze te kunnen maken (die goed is voor jou)

Geplaatst op

Trail des fantômes – Helaas geen spook gezien in La Roche en Ardenne

Slecht weer hadden ze gegeven. En slecht weer was het ook! Vorig jaar een mooie zonnige dag, dit jaar fris (ongeveer 16 graden) en druilerig. Gelukkig geen al te harde pijpenstelen zodat je best nog kon genieten van de loop en de mooie uitzichten!

Na een drukke werkweek, zonder al te veel beweging, had ik me voorgenomen om het rustig aan te doen, om vooral te genieten. Klinkt raar, want daarom doe ik het toch eigenlijk? Maar eigenlijk doen we (ook ik) vaak veel dingen op automatische piloot. Omdat we het altijd zo doen en gedaan hebben. Zonder ervan (bewust) te genieten.

In plaats van te lopen met de stress “om zeker niet de laatste te zijn” (voor anderen is dit misschien eerder “om de eerste te kunnen zijn” ;-)), liep ik met de intentie om volledig gewaar te zijn. Volledig aandachtig in het huidige moment en de huidige plaats. Niet de eindtijd in de toekomst noch de eindmeet op een andere plaats. Dit lukt niet elke seconde uiteraard…

Maar toch: op veel momenten voelde ik de modder op mijn benen spatten, de regen op mijn gezicht druppen, de keien door mijn schoenen, … traag maar gestaag klimde ik de muur op. Ik voelde mijn kuiten samentrekken en ontspannen, steeds opnieuw. Tegen het einde aan gebruikte ik zelfs mijn handen om te steunen op mijn dijbenen. Ik heb geen idee wie mij voorbij stak of wie ik voorbij stak. Het kon mij ook niet schelen: ik deed mijn ding, ik ging mijn weg, onafhankelijk van wat anderen deden. En dit moeten m.i. veel mensen wat meer leren doen (en sommigen wat minder ook ;-)). We vergelijken teveel: wie loopt voor ons, wie loopt achter ons? Vaak maakt dat eigenlijk niet uit, zeker niet als we genieten van ons eigen proces. Mindfulness leert en helpt mij genieten van dit proces, het nu, het hier aanwezig zijn.

 

Voor zij die meer willen weten over het spook (en de legende):

 

Geplaatst op

Te land, ter zee en in de lucht: de Madeira Sky run has it all!

Het is mijn vijfde trail run op drie jaar tijd, en wat voor één! Te land, ter zee en in de lucht. Zo kan ik hem best omschrijven: de Sky Run in Madeira.

Voor ieder wat wils: lang, kort, dalen, stijgen. Kortom, er was de keuze uit vier formules: een ultra marathon van 55 km, een verticale kilometer (stijgen welteverstaan) van 4,8 km, een halve marathon van 20 km en een mini run van 13 km:

Als beginnende trail runner koos ik voor de veilige mini sky run met “maar” 400 hoogtemeters. Dat kon ik zeker aan want ik heb er al eens meer gelopen. Een afstand van 13 km is daarentegen wel een primeur, zowel op de weg als op een trail. Toch had ik er een goed vertrouwen in dat ik deze afstand aan kon. Als je naar de hoogtemeters kijkt (zie hieronder), dan zie je dat je vanaf de helft eigenlijk niet echt meer moet stijgen ;-):

Ik kan deze trail run dus zeker aanraden aan beginnende trail runners! Wel moet je sterke bovenbenen hebben of toch een goede manier hebben om te dalen. Dalen lijkt immers eenvoudig, maar dat is het niet! Ok, je gaat sneller vooruit, maar net zoals met wandelen voel je dit veel harder in de knieën en de bovenbenen (lees: ik kon de rest van de vakantie geen trap meer op of af :-)).

Als liefhebber van de (ongerepte) natuur, voel ik me er thuis. Ik vind ze zo adembenemend mooi! Dat was hier zeker het geval. Je hoeft maar naar de foto’s van de website te gaan kijken en je weet gewoon: dát is waar het om draait! Puur genieten, zuivere lucht opsnuiven, zonnestralen absorberen, … ik wou dat ik dit gevoel kon neerschrijven. Ik wou dat ik dit gevoel kon bewaren, kon delen. Enfin, dat probeer ik eigenlijk te doen met deze blog ;-).

Maar helaas, hetzelfde gevoel tot bij jullie overbrengen, dat kan ik niet. Eén van de grote lessen van de boeddha (die ook centraal staat in mindfulness) is namelijk dat alles voorbij gaat: zowel de mooie als de minder mooie momenten. En dat we dit moeten aanvaarden. Er is nu éénmaal lijden, maar er is ook plezier. Beiden zijn (gelukkig resp. helaas) van voorbijgaande aard. En wij als mens houden graag vast aan de mooie momenten (uiteraard :-)). Zo is het nemen van foto’s één van de manieren om hieraan vast te houden. “Ja, maar daar is toch niet mis mee?” hoor ik jou al denken. Dat klopt! Maar ken je ook die mensen die voortdurend alles filmen en fotograferen, maar hun partner de hele tijd niet zien staan? Dat bedoel ik dus…

Zo heb ik, gewapend met een fototoestel in mijn camelbag, geprobeerd om onderweg mijn ervaring en de schoonheid van de natuur mee te nemen naar huis. Nada, noppes. ‘T is te zeggen, een zekere nostalgie komt wel naar boven, maar hetzelfde gevoel zal het nooit meer zijn. Ik ontneem jullie niet de foto die ik aan de start nog kon nemen, toen ik stond te bibberen van de kou. Ik kan wel zeggen: er is geen betere motivator om te beginnen lopen dan dat!

Voor zij die nieuwsgierig zijn naar de – niet zo goed gelukte – foto’s, hier een collage van de meest geslaagde foto’s van onderweg :-):

P.s. (maar toch belangrijk, zoals we eigenlijk altijd bedoelen, en misschien een vraag die nog op jouw lippen brandt): De foto bovenaan deze blog is genomen op de dag erna, tijdens een wandeling naar een andere bergtop. In de verte zie je wel de bergtoppen waar de trail run plaatsvond. Ik houd ervan om boven aan een berg te staan. Doet me ook denken aan een nummer van Riet Muylaert (Jackobond), dat ik welliswaar voor het eerst heb mogen horen op een prachtig en ontroerend huiskamerconcert: Ik ga op een berg wonen.

Geluid aan, iedereen stil (zeg maar dat het moet van mij) en genieten maar!

Geplaatst op

Het begin…

Ja, het is zover! Ik heb mijn sportkledij aan en sta buiten op de stoep. Ik ben klaar om er aan te beginnen. Het mooie weer gaf me een extra duwtje in de rug om die sportkledij aan te trekken, en ook het goedbedoelde advies van vrienden en familie mag ik niet in de wind slaan. Maar veel overtuiging of druk had ik vandaag niet nodig: ik heb er zelfs zin in en besluit zoveel mogelijk tussen de velden – en dus in de natuur – te blijven.

De eerste tien minuten blijft dit rustige en goede gevoel hangen: ik ben trots op mezelf, ik ben aan het sporten en ik weet dat dit goed voor mij is. Wat moet een mens nog meer hebben? Maar na tien minuten beginnen toch de eerste zuchtjes en willen mijn spieren niet echt meer mee, of is het mijn hoofd? Mijn hoofd dat ondertussen al op volle toeren draait van hoe de dag er verder moet uitzien, wat ik nog moet doen wanneer, naar wie ik nog moet mailen of bellen, wat we gaan eten de komende dagen, …

Ik besef dat ik in mijn hoofd zit. Ik ben er weer niet bij. “Ok, geen ramp, dat kunnen we nog veranderen, het is goed dit al te beseffen” denk ik. Gek, precies mijn leraar mindfulness die er in gedachten bijloopt. Ik probeer me te focussen op mijn adem. Na vijfhonderd meter lopen is er enkel ik en mijn adem. Dat is al veel eigenlijk, dat is genoeg. Voor mij zijn dit even voldoende prikkels. Ik geniet, ik denk niet aan straks of aan het verleden. Ik kom in contact met wie ik ben en wat ik voel. Ik instrueer mezelf ook aandacht te schenken aan mijn volledige lichaam en richt mijn aandacht eerst op mijn voeten. Ik kijk naar mijn voeten, dan mijn benen en volg deze langzaam omhoog tot ik bij mijn middel kom.

Oh help! Het touwtje van mijn joggingbroek hangt zo laag langs één kant dat het er vermoedelijk bijna helemaal uitvalt. Al lopende voel ik over de bovenband van mijn broek hoeveel touw er nog in zit. Verdorie, het zit echt al ver, zelfs over de helft. Niets aan te doen, dan trek ik het er maar beter uit tot ik het volledige touwtje vastheb. Ik steek het in mijn broekzak. Is dit wat mindfulness is? Als ik nu nog in mijn hoofd zat, was ik nu misschien mijn touwtje kwijt! Dan had ik niet eens opgemerkt dat ik het langzaamaan aan het verliezen was. Hoeveel dingen merk ik nog wel niet op doordat ik teveel nadenk, pieker, in mijn hoofd bezig ben? Veel vermoedelijk. En plots ben ik dankbaar. Dankbaar voor de moeilijke periode die me overkomt en het besef dat me plots overvalt…

Dit is wat ik wil doen! Mijn ervaringen delen met anderen. Een inspiratie kunnen zijn voor anderen. Ik besluit dat deze ochtendloop mij op een of andere manier gebracht heeft wat ik nodig had. En zo loopt het altiid wel een beetje, net als je het niet verwacht…. Soms moet je eerst gewoon “doen” om te kunnen “zijn”.