Het is mijn vijfde trail run op drie jaar tijd, en wat voor één! Te land, ter zee en in de lucht. Zo kan ik hem best omschrijven: de Sky Run in Madeira.
Voor ieder wat wils: lang, kort, dalen, stijgen. Kortom, er was de keuze uit vier formules: een ultra marathon van 55 km, een verticale kilometer (stijgen welteverstaan) van 4,8 km, een halve marathon van 20 km en een mini run van 13 km:
Als beginnende trail runner koos ik voor de veilige mini sky run met “maar” 400 hoogtemeters. Dat kon ik zeker aan want ik heb er al eens meer gelopen. Een afstand van 13 km is daarentegen wel een primeur, zowel op de weg als op een trail. Toch had ik er een goed vertrouwen in dat ik deze afstand aan kon. Als je naar de hoogtemeters kijkt (zie hieronder), dan zie je dat je vanaf de helft eigenlijk niet echt meer moet stijgen ;-):
Ik kan deze trail run dus zeker aanraden aan beginnende trail runners! Wel moet je sterke bovenbenen hebben of toch een goede manier hebben om te dalen. Dalen lijkt immers eenvoudig, maar dat is het niet! Ok, je gaat sneller vooruit, maar net zoals met wandelen voel je dit veel harder in de knieën en de bovenbenen (lees: ik kon de rest van de vakantie geen trap meer op of af :-)).
Als liefhebber van de (ongerepte) natuur, voel ik me er thuis. Ik vind ze zo adembenemend mooi! Dat was hier zeker het geval. Je hoeft maar naar de foto’s van de website te gaan kijken en je weet gewoon: dát is waar het om draait! Puur genieten, zuivere lucht opsnuiven, zonnestralen absorberen, … ik wou dat ik dit gevoel kon neerschrijven. Ik wou dat ik dit gevoel kon bewaren, kon delen. Enfin, dat probeer ik eigenlijk te doen met deze blog ;-).
Maar helaas, hetzelfde gevoel tot bij jullie overbrengen, dat kan ik niet. Eén van de grote lessen van de boeddha (die ook centraal staat in mindfulness) is namelijk dat alles voorbij gaat: zowel de mooie als de minder mooie momenten. En dat we dit moeten aanvaarden. Er is nu éénmaal lijden, maar er is ook plezier. Beiden zijn (gelukkig resp. helaas) van voorbijgaande aard. En wij als mens houden graag vast aan de mooie momenten (uiteraard :-)). Zo is het nemen van foto’s één van de manieren om hieraan vast te houden. “Ja, maar daar is toch niet mis mee?” hoor ik jou al denken. Dat klopt! Maar ken je ook die mensen die voortdurend alles filmen en fotograferen, maar hun partner de hele tijd niet zien staan? Dat bedoel ik dus…
Zo heb ik, gewapend met een fototoestel in mijn camelbag, geprobeerd om onderweg mijn ervaring en de schoonheid van de natuur mee te nemen naar huis. Nada, noppes. ‘T is te zeggen, een zekere nostalgie komt wel naar boven, maar hetzelfde gevoel zal het nooit meer zijn. Ik ontneem jullie niet de foto die ik aan de start nog kon nemen, toen ik stond te bibberen van de kou. Ik kan wel zeggen: er is geen betere motivator om te beginnen lopen dan dat!
Voor zij die nieuwsgierig zijn naar de – niet zo goed gelukte – foto’s, hier een collage van de meest geslaagde foto’s van onderweg :-):
P.s. (maar toch belangrijk, zoals we eigenlijk altijd bedoelen, en misschien een vraag die nog op jouw lippen brandt): De foto bovenaan deze blog is genomen op de dag erna, tijdens een wandeling naar een andere bergtop. In de verte zie je wel de bergtoppen waar de trail run plaatsvond. Ik houd ervan om boven aan een berg te staan. Doet me ook denken aan een nummer van Riet Muylaert (Jackobond), dat ik welliswaar voor het eerst heb mogen horen op een prachtig en ontroerend huiskamerconcert: Ik ga op een berg wonen.
Geluid aan, iedereen stil (zeg maar dat het moet van mij) en genieten maar!