Ja, het is zover! Ik heb mijn sportkledij aan en sta buiten op de stoep. Ik ben klaar om er aan te beginnen. Het mooie weer gaf me een extra duwtje in de rug om die sportkledij aan te trekken, en ook het goedbedoelde advies van vrienden en familie mag ik niet in de wind slaan. Maar veel overtuiging of druk had ik vandaag niet nodig: ik heb er zelfs zin in en besluit zoveel mogelijk tussen de velden – en dus in de natuur – te blijven.
De eerste tien minuten blijft dit rustige en goede gevoel hangen: ik ben trots op mezelf, ik ben aan het sporten en ik weet dat dit goed voor mij is. Wat moet een mens nog meer hebben? Maar na tien minuten beginnen toch de eerste zuchtjes en willen mijn spieren niet echt meer mee, of is het mijn hoofd? Mijn hoofd dat ondertussen al op volle toeren draait van hoe de dag er verder moet uitzien, wat ik nog moet doen wanneer, naar wie ik nog moet mailen of bellen, wat we gaan eten de komende dagen, …
Ik besef dat ik in mijn hoofd zit. Ik ben er weer niet bij. “Ok, geen ramp, dat kunnen we nog veranderen, het is goed dit al te beseffen” denk ik. Gek, precies mijn leraar mindfulness die er in gedachten bijloopt. Ik probeer me te focussen op mijn adem. Na vijfhonderd meter lopen is er enkel ik en mijn adem. Dat is al veel eigenlijk, dat is genoeg. Voor mij zijn dit even voldoende prikkels. Ik geniet, ik denk niet aan straks of aan het verleden. Ik kom in contact met wie ik ben en wat ik voel. Ik instrueer mezelf ook aandacht te schenken aan mijn volledige lichaam en richt mijn aandacht eerst op mijn voeten. Ik kijk naar mijn voeten, dan mijn benen en volg deze langzaam omhoog tot ik bij mijn middel kom.
Oh help! Het touwtje van mijn joggingbroek hangt zo laag langs één kant dat het er vermoedelijk bijna helemaal uitvalt. Al lopende voel ik over de bovenband van mijn broek hoeveel touw er nog in zit. Verdorie, het zit echt al ver, zelfs over de helft. Niets aan te doen, dan trek ik het er maar beter uit tot ik het volledige touwtje vastheb. Ik steek het in mijn broekzak. Is dit wat mindfulness is? Als ik nu nog in mijn hoofd zat, was ik nu misschien mijn touwtje kwijt! Dan had ik niet eens opgemerkt dat ik het langzaamaan aan het verliezen was. Hoeveel dingen merk ik nog wel niet op doordat ik teveel nadenk, pieker, in mijn hoofd bezig ben? Veel vermoedelijk. En plots ben ik dankbaar. Dankbaar voor de moeilijke periode die me overkomt en het besef dat me plots overvalt…
Dit is wat ik wil doen! Mijn ervaringen delen met anderen. Een inspiratie kunnen zijn voor anderen. Ik besluit dat deze ochtendloop mij op een of andere manier gebracht heeft wat ik nodig had. En zo loopt het altiid wel een beetje, net als je het niet verwacht…. Soms moet je eerst gewoon “doen” om te kunnen “zijn”.